De wielrenster moet tijdens de foto-sessies haar gewonde benen verstoppen
De winnares van de bronzen medaille op het Europese wielrennen ( tot 23 jaar ) van dit jaar, de 22-jarige Modesta Vzesniauskaite staat nu voor een dilema - moet ze blijven wielrennen of haar carriere vortzetten met mountainbiken.
Door Zina Turcinskiene
Door de bergen rijden is plezierig
" Hoe was dit sportseizoen voor u? "
"Ik hoopte meer te berijken, maar het is niet zo angstaanjagend. Een maand in de zomer en twee maanden voor de WK deed ik niet aan belangrijke wedstrijden mee. Ik had problemen met de ploeg, ze hebben me een beetje gekwetst. Voor WK bereidde ik me voor met de mannen, ik nam alleen deel aan de amateurswedstrijd. De WK had niet mijn traject, daarom hielp ik mijn ploeggenoten, meestal Diana Ziliute. Ik ben heel blij met het bronzen medaille die ik won op het EK in Moskou, hoewel ik hoopte en trainde om goud te winnen. Helaas is sport ook mooi om het feit, dat het onvoorspelbaar is."
" Hoe lang vertegenwoordigt u de ploeg "SC Nobili Rubinetterie"? "
"Het eerste jaar. Dat is een heel grote ploeg met grandiose sponsors. Ze weten zelf niet wat ze van de sportsters willen. Ik dacht dat ze resultaten van me verwachtten. Maar het bleek anders. Ze willen me zien als hulp voor andere sportsters. Wanneer ik het conctract met de club ondertekende, heb ik aangegeven, dat ik aan wedstrijden deelnemen wil, winnen wil, een kampioen zijn wil. Begrijpelijk niet in alle wedstrijden. Ze begonnen te veel interesse in mijn priveleven te tonen, ik kreeg geen loon meer. Het beviel hen niet dat ik een prive trainer heb en volgens een door hem samengesteld programma werk. Zijn leerling won dit jaar de Wk-titel, hij begeleidt de drie sterkste wielrensters in de wereld. Het clubbestuur wilde me gewoon meer in zijn greep hebben."
" Hoe hebt u L.Guarcilena ontmoet? "
"Ik heb een manager. Omdat ik in Italie niet alleen sport maar ook aan foto-sessies en reclame doe, was het niet zo moeilijk voor mijn manager om een beroemde trainer voor me te vinden. De trainer stemde toe omdat ik volgens hem jong en veelbelovend ben. Als lid van de Nationale Litouwse ploeg word ik getraind door de trainers Valerijus Konovalovas en Algimantas Buividas."
" Ik weet dat u onderhandelt met andere Italiaanse ploegen. Weet u al welke club u volgend jaar zult vertegenwoordigen? "
"Er worden mij veel contracten aangeboden, zowel van kleine als van grote ploegen. Dit heeft zo zijn voor- en nadelen. Grote ploegen die veel betalen en veel mogelijkheden bieden, willen dat ik voor andere wielrensters werk. In kleinere ploegen zou ik zelf een leidster zijn maar de voorwaarden die ik wil ontbreken er. Ik overweeg de mogelijkheid om in mountainbiking overtegaan. Dat heb ik met de trainers V.Konovalovas en A.Buividas besproken. Mountainbiking geeft meer mogelijkheden op de Olympische Spelen. Dit jaar -na een korte training- nam ik deel in Italie aan een MTB wedstrijd. Ik ben erin geslaagd om de moeilijkste trajecten te bedwingen. De afdalingen waren zo steil en rotsig dat ik dacht, dat ik doodging. Maar het beviel me. Hoe ingewikkelder bergen zijn, des te beter ik me voel. Aan de wedstrijd hebben 900 sporters deelgenomen. Ik was de 135ste. Niet zo goed, maar dat was mijn eerste wedstrijd. Geen enkele sporter vertegenwoordigd Litouwen op MTB wielercross tijdens het WK of de Olympische Spelen. Het zou jammer zijn om deze kans niet te grijpen. Hoewel ik me soms afvraag, wat ik hier doe. Of ik soms dood wil. Het schijnt dat alleen gekken zulke trajecten kunnen rijden. Maar wanneer ik succesvol de ingewikkelde berg afdaal, zeg ik "je bent een prachtmeid, Modesta, en verder zo". Mountainbiking doe ik met plezier. Het moeilijkste is de steile rotsige bochtige afdaling."
Er was goed samengewerkt
" Was het het conflict tussen de wielrensters van de nationale ploeg op de Olimpische Spelen in Athene, die je op andere gedachten bracht?"
"Er zijn in Litouwen heel veel wielrensters. Alle willen deelnemen aan de Olympische Spelen, daarom ontstaan er conflicten net als vorig jaar in Athene. Maar is het het waard om erover te vechten? Ik denk dat na drie jaar training in mountainbiking, ik aanspraak kan maken op de deelname aan de Olympische Spelen. Ik heb een aanbod van een Italiaanse mountainbiking club met goede voorwaarden gekregen. Omdat ik dit jaar door mijn club zo gekwetst was, wil ik het eerst goed overdenken en er zeker van zijn dat ik niet bedrogen word."
" Welke sfeer heerst er nu in de Litouwse nationale ploeg? "
"Misschien is er nog wat spanning voelbaar maar tijdens de Wereldkampioenschap was alles heel goed. We streefden dit jaar naar vereniging en dat is ons gelukt. Hoewel we geen hoog resultaat hebben bereikt, toonden we hoe goede samenwerking hoort te zijn. D.Ziliute had het zwaar na de bevalling, we hebben haar op het hele traject veel geholpen. We hebben haar zelfs geduwt, hoewel dat niet mag. Edita Pucinskaite heeft Diana zelfs op de finish "gedragen"."
" Samen met Daiva Tuslaite bent u de jongste bij de nationale ploeg. Voelt u geen druk daardoor? "
"In het eerste jaar bij de nationale ploeg ontbrak me aan zelfvertrauwen. Ik sprak de meisjes zelfs aan met " mevrouw Edita, mevrouw Diana, mevrouw Jolanta, mevrouw Rasa, mevrouw Zita..." Nu voel ik niet meer dat ze ouder zijn. Ze luisteren ook naar mijn mening."
Ze wil tegen mensen glimlachen
" Heeft u uzelf in andere takken van sport uitgeprobeerd voordat u het wielrennen gevonden hebt? "
"Wanner ik iets leuk vind, doe ik het en blijf erbij. In het verleden heb ik gedanst. Dat beviel me maar ik zag geen perspectief, ik had niet voldoende enthousiasme, het ontbrak aan concurrentie en emoties. Ik vond leuk om lange distanties hard te lopen, toen heb ik me in de 10 km gespecialiseerd. Een keer heeft mijn oudste broer me aangespoord om aan wielrennen deel te nemen. Daar hebben de trainers me gespot en nodigden me uit om te trainen. In het begin gaf mijn broer zelfs geld (10 cent) zodat ik naar de training ging. Daarna begonnen de trainingscampen. Met mij werkte een prachttrainer, A.Buividas. Hij deed alles van harte. Ik wilde hem daarvoor bedanken door goede prestaties leveren. Sindsdien heb ik niets meer dan fietsen gezien. Deze tak van sport betekent zoveel voor me; veelzijdigheid, emoties, freugde, plezier, hartstocht. Ik voel een onrealistisch verheffing wanneer ik een wedstrijd win en voel me verdrietig bij verlies. Er is een doel dat me drijft. Het is ook een pluspunt, dat ik voor het geliefde werk betaald krijg. Ik wil heel graag mijn ouders in Litouwen financieel ondersteunen, ik heb nog twee broers en een zus."
" Dus uw toekomst verbindt u niet meer met Litouwen? "
" In Litouwen is het heel leuk om vakantie door te brengen maar ik zou er niet willen wonen. Ik wil tegen de mensen glimlachen en daarop een reactie krijgen. Helaas bestaat dat in Litouwen nog niet."
Voor studie LKKA ( Academie voor lichamelijke opvoeding) gekozen
" U woont in Italie. Hebt u de mogelijkheid om met andere Litouwse wielrensters omtegaan? "
"Helaas wonen we ver van elkaar. Dit jaar woon ik in Milaan en dat is 300 km van de andere meisjes verwijderd. Hoewel ik met E.Pucinskaite dezelfde ploeg vertegenwoordig, zien we elkaar heel zelden. De meeste vrienden hier zijn Italianen. Missxhien verlang ik zo veel naar Litouwen."
" Deze keer was u 10 dagen in Litouwen, u hebt uw 22ste verjaardag gevierd. Wat hebt u nog gedaan? "
"Ik heb niet langer dan 4 uur elke nacht geslapen. Ik heb mijn familie teruggezien, ook andere wielrenners. Ik nam deel aan de doopplechtigheid van mijn neefje Ugnius. Mijn familie heeft twee jaar daarop gewacht, want ik er geen tijd voor. Mijn peetzoon is een prachtkerel! Hij is een echte sporter. Hij heeft nu al een fiets en een sporttenue. Hij volgt mijn voetstappen. Tijdens die tien dagen in Panevezys heb ik weer energie gekregen voor de volgende vier maanden. Naar Litouwen ga ik echt niet vaak. Het is niet moeilijk om dat te verduren want ik weet, wat ik wil en waroom ik zo ver weg wan mijn huis moet zijn. Het klimaat van Italie bevalt me goed, ook de mensen. Veel mensen zeggen tegen me dat ik ben verandert, vroeger was ik simpeler, nu ben heel kieskeurig. Ik wil alles het leven halen wat ik maar kan, ik wil niets verliezen of verzuimen. Dit jaar ben ik bij de "Academie voor Lichamelijke Opvoeding" ingeschreven, ik zal de studie lichamelijke welzijn volgen. Heel erg jammer maar voor studie management had ik een halve punt te weinig."
" Waroom hebt u voor studie Litouwen en niet Italie gekozen? "
"Mijn manager heeft me aangeboden om in Italie te studeren. Maar dan moet ik examen Italiaans doen. Dat is niet zo simpel. Me special daarop voorbereiden en een jaar verliezen wilde ik niet."
Modellenwerk is hopeloos
" Kunt u me vertellen hoe u in Italie gesetteld bent? "
"Vroeger woonde ik samen met mijn ploeg maar dat beviel me niet. Waneer in een huis veel buitelandse meisjes wonen, ontstaan vaak misverstanden, ruzies en jaloezie. Dit jaar huur ik een woning. Hoewel ik elke maand 600 euro moest opofferen, woonde ik rustig."
" U bent trouw aan de Litouwse keuken, houd u ook van Italiaanse keuken? "
"Ik was altijd een aanhanger van Litouwse keuken. Dit is het eerste jaar dat ik italiaans eet. Ik tel geen calorieen, ik veroorlof me behoorlijk veel. Ik werk in een sporttak waarin ik ook zonder dieeten van vele dingen moet afzien. Tenminste het eten beperk ik niet, alleen voor de wedstrijden eet ik gezond en stem de producten op elkaar af. In Italie is het gewoon om gebak en müsli tijdens het ontbijt te eten. Tijdens de lunch - pasta, macaroni, salade. 's Avonds - vlees, soep, veel groenten. De Italianen eten net als Litouwers veel brood. Het is waar, ze houden van kaas. Een keer hebben de artsen tegen me gezegd, dat ik meer kaas moet eten. Ik ben gewend om alles eerlijk te doen - als het moet, dan moet het. Ik heb het zo overdreven dat er late problemen hebben opgetreden wegen mij te hoog cholesterol.
" In Italie sport u niet alleen maar ook neemt u deel aan fotosessies en reclame. Het is schijnbaar moeilijk op elkaar afstembare dingen.
"Modellenwerk is niet voor mij. Het is hopeloos. Alleen af en toe kan je 't doen. Tenslotte heb ik die benodigde gegevens " 90-60-90 " niet. Ik ben 80-60-80. Ik heb gespierde en gewonde benen. Voor elke sessie krijg ik grime. Dit jaar heb ik bij een agentuur een contract ondertekent. Mijn stijl was radicaal veranderd: mijn haar geknipt en gekleurd. Dat bevalt me niet maar ik doe omdat het moet. Ik moet heel goed voor mezelf zorgen. Ik moet aan verschillende feesten deelnemen want ik moet herkend worden. Ik kan niet klagen over de aandacht. De Italiaanse pers schrijft veel over me, ik neem vaak deel aan televisieprogrammas. Soms -tijdens de training- spreekt iemand me aan en vraagt of ik echt Modesta ben. In het Italiaans betekent Modesta "bescheiden". Misschien kunnen ze mijn naam daarom zo makkelijk onthouden. Maar mijn achternaam? de mensen willen niet eens proberen om uit te spreken. Nu ben ik samen met de Italiaanse voetbal-, wielren-, ski- en zwemsterren uitgenodigd om aan een interessant project deel te nemen dat heet "Gesprek met een kampioen". Mensen kunnen korte nummer bellen en direct hun geliefde sporter spreken. Mijn manager wil nog mijn eigen internetsite ontwerpen, in Italie heb ik mijn fanclub. Ik houd van dansen. Jammer, dat alle clubs laat open gaan, en ik er niet heen kan gaan. Mijn droom heeft mijn zus Edita verwezenlijkt: ze werkt all twee jaar met kleine kindertjes als danstrainer."
" Denkt u nog niet over een gezin en huwelijk? "
"Tot 28 jaar zou ik echt niet willen trouwen. Tot die tijd wil ik alles bereiken wat men maar kan, de toekomst verzekeren. Materieele basis ook. Als het anders zou gebeuren en ik ging eerder trouwen, weet ik dat ik me aan mijn gezin zou wijden. Ik zou niet als Rasa en Jolanta Polikeviciute of D.Ziliute de kinderen achter kunnen laten en gaan trainen."
" Denkt u dat uw man een wielrenner zou kunnen zijn ? "
"Nee. Het kan een sporter zijn maar niet een wielrenner. Ik ken de wielrenners denk ik te goed, ik zie dat hun leven uit permanente reizen, nieuwe kennissen, verleidingen en zijsprongen bestaat... Natuurlijk, alles hangt van de mens zelf af."